Sumiranje rezultata razvoja AP Vojvodine tokom dvadesetog veka nesporno zavisi od političkog vođstva koje je Vojvodina rađala, stvarala i negovala. Istorijski pravac na politiku i budućnost u “prisajedinjenoj” Vojvodini (1918.) dao je radikalski prvak Jaša Tomić, kao i njegovi “radikalski” naslednici u raznim institucijama nove kraljevine. Jedan od njih, Somborac Joca Lalošević (predsednik prve kratkotrajne Vlade Vojvodine) videvši radikalsko zlo u Vojvodini, tridesetih godina dvadesetog veka, otreznio se i stvorio tezu i danas spominjanu: “Vojvodina Vojvođanima”. Ali, bilo je već kasno. Za to vreme poraženi Vasa Stajić spasavao je od zaborava staru, slavnu Vojvodinu iz arhiva magistrata, “Matice Srpske” kroz “Novu Vojvodinu” (kada već nije uspeo “Novi Srbin” desetak godina pre) i planinareći sa omladinom po Fruškoj Gori, kao nekad razbarušeni Laza Kostić. Vojvodina je tada svoje najbolje ljude dala Srbiji i kraljevini Jugoslaviji (Isidora Sekulić, Anica Savić Rebac, Miloš Crnjanski, Vojislav Subbotić, Milan Jovanović Batut, Lazar Paču, Milan Kašanin, Pavle Beljanski, Uroš Predić, Paja Jovanović – samo su neki od njih), a za uzvrat dobila: ratne reparacije, jezivu naplatu poreza, osiromašenje, neželjenu Dunavsku banovinu, nedostojnu, neažurnu i korumpiranu administraciju iz Srbije, nove osvajače, buduće petokolonaše.