Оstajući dosledni stavovima i stremljenjima Prve i Druge vojvođanske konvencije, sadržanim u dokumentima “Subotička inicijativa” (Subotica, februara 2005.) i “Vojvođanska ustavna inicijativa” (Novi Sad, jula 2006.), koji su grubo ignorisani već samim antidemokratskim načinom donošenja važećeg oktroisanog republičkog Ustava;
Odlučni u solidarnoj rešenosti da ukažu na neophodnost istinskih korenitih i celovitih promena aktuelnog ustavno-pravnog sistema Republike Srbije na trajnim osnovama i u skladu sa istorijskim položajem u kome se država Srbija i AP Vojvodina našle nakon raspada “druge Jugoslavije” i nestajanja federativnih država SRJ i SCG, odnosno – u nameri da ukažu i na neophodnost novog samokonstituisanja istorijskih konstitutivnih entiteta Srbije i Vojvodine* u zajedničku, složenu i međunarodno priznatu državu – Republiku Srbiju, čiji će oni biti integralni i ustavno ravnopravni delovi;
U želji da ukažu na najefikasnije puteve i metode ostvarivanja tih svojih strateški značajnih ciljeva, stavova i političkih zadataka, koji proističu iz takvih stremljenja,
Učesnici Treće vojvođanske konvencije usvajaju sledeću.
R E Z O L U C I J U I
Vojvodina je na ustavnom referendumu 2006. rekla odlučno NE važećem Ustavu Republike Srbije – kako zbog načina njegovog donošenja, tako i zbog njegovog sadržaja, posebno zbog položaja Vojvodine u Republici Srbiji. Taj Ustav uopšte ne daje nikakve garancije vojvođanskoj autonomiji, već se ona prepušta zakonima koje prostom većinom donosi Skupština Srbije prema trenutnom odnosu snaga. Odbijanjem takvog Ustava Vojvodina je plebiscitarno potvrdila stavove Prve i Druge vojvođanske konvencije i političke stavove i zalaganja autonomističkih političkih snaga u poslednje dve decenije. A potvrdila je ta svoja opredeljenja i izrazito većinskom podrškom proevropskoj političkoj opciji, kako na januarskim izborima za Predsednika Republike, tako i na majskim izborima za republičku i skupštinu APV i lokalne organe vlasti.
Tim izrazito većinskim izjašnjavanjima građani Vojvodine su bitno doprineli da konačno u Republici Srbiji u celini uverljivo odnesu odlučujuću političku pobedu snage koje su obećavale da će ubrzati integraciju naše zemlje u evropske tokove i njenu emancipaciju od miloševićevskog političkog nasleđa; dakle – one političke snage od kojih Vojvodina očekuje korenite demokratske reforme i donošenje novog ustava, uključujući tu i suštinsku promenu ustavnog položaja Pokrajine. Ta i takva izjašnjavanja građana i naroda Vojvodine, a naročito njihovo NE nametnutom ustavu, imaju daleko širi političko-istorijski značaj nego što je samo odbijanje jednog oktroisanog ustava. Treća vojvođanska konvencija taj širi političko-istorijski značaj tumači ovako:
VOJVODINA NEĆE
– monopol političkih partija u kreiranju konstituvnih akata i donošenju sudbinski važnih odluka, jer je to pravo svih građana a ne samo političkih partija i njihovih vrhuški;
– centralistički i unitaristički uređenu državu, niti uniformna institucionalna rešenja za različite i umnogome specifične sredine i subjekte;
– partitokratsku vladavinu nad ukupnom društvenom strukturom, kao ni dominaciju uortačenih partijskih aristokratija u društvenim zbivanjima i na javnoj sceni;
– formiranje republičke Vlade sa jednopartijskim ministarstvima i isto tako jednopartijskim gazdovanjem najbogatijim javnim preduzećima u cilju podele plena, na svim nivoima vlasti, što je i sistemski preduslov i izvorište sveprisutne korupcije;
– dominaciju izvršne vlasti nad zakonodavnom i sudskom;
– neorganizovanu i korumpiranu državu, a organizovani kriminal;
– reinkarnaciju klerikalizma i rojalizma;
– obnavljanje liderskog autoritarizma, postizborni trijumfalizam i samovlasno reduciranje jasne izborne podrške građana Vojvodine evropskim i provojvođanskim opcijama na podršku pojedinim političkim strankama i njihovim vođama;
– ustavno ograničavanje radnih, sindikalnih i socijalnih prava i indiferentnost vlasti prema njihovom kršenju;
– beskrupuloznu manipulaciju javnošću finansijskim ucenama, kadrovskim mahinacijama, i skrivanjem i friziranjem podataka od opšteg interesa;
– produžavanje dvodecenijske politike raubovanja, drastične pljačke i prodaje u bescenje vojvođanskih resursa, imovine i kapitala;
– rapidno zaostajanje Vojvodine u razvoju, koje ukida svaku perspektivu pre svega mladima u njoj, ali i njenom ukupnom razvoju, a rezultat je centralističkog ustrojstva sistema i rđavog upravljanja privredom i državom;
– prosjačenje pokrajinske administracije pred izvršnim organima Republike i napadno i ponizno veličanje onoga što joj se udeli.
VOJVODINA HOĆE
– bitno drukčije ustavno-pravno ustrojstvo Republike Srbije i donošenje potpuno novog ustava kojim će se okončati politički sistem koji se temelji na Memorandumu SANU i kojim će Republika Srbija kao složena država biti ustavno uređena prema tekovinama moderne političke teorije i savremene evropske prakse.
– To podrazumeva novi istorijski dogovor ravnopravnih istorijskih i konstitutivnih entiteta Srbije i Vojvodine o njihovom samokonstituisanju i udruživanju u Republiku Srbiju kao zajedničku celovitu, složenu i suverenu evropsku državu;
– Republiku Srbiju kao demokratsku, građansku, sekularnu i decentralizovanu državu, kao zajedničku Republiku ustavno uređenu saglasno prirodnoj i istorijskoj složenosti njenog bića, što podrazumeva njenu regionalizaciju i jaku lokalnu samoupravu i poštovanje principa supsidijarnosti u organizovanju vlasti;
– ustavnu potvrdu izvornog političkog subjektiviteta i regionalnog identiteta Vojvodine i neotuđivog i nepotrošivog suverenogtekovinskog prava ravnopravnih naroda i građana koji u njoj žive da samostalno odlučuju o sopstvenoj sudbini;
– pravo Vojvodine, da u skladu sa novim principima ustavnopravnog sistema Republike Srbije, samostalno donosi sopstveni konstitutivni akt, koji osigurava ravnopravnost nacionalnih zajednica i svih građana u konstituisanju pune autonomije pokrajine; da uređuje i ostvaruje zakonodavnu, izvršnu i sudsku vlast; da upravlja vlastitim prirodnim i svojim radom stvorenim resursima, kao i svojim izvornim prihodima i vlastitom imovinom;
– pravo Vojvodine da na osnovu pune ravnopravnosti sa Srbijom kao konstitutivnim entitetom, a na temelju nesporivih istorijskih, političkih i ekonomskih osobenosti i argumenata, utvrdi trajne osnove konstituisanja i budućeg uređenja zajedničke složene države i preuzme svoj deo odgovornosti za njeno funkcionisanje i razvoj, za jačanje njenog teritorijalnog integriteta, njene trajne unutrašnje stabilnosti i međunarodne bezbednosti, ugleda i subjektiviteta;
– pravo i obavezu Vojvodine da svojim aktima osigurava punu ravnopravnost manjinskih naroda i garantuje im sve one oblike manjinske autonomije, kojima se ona optimalno postiže, u okvirima konstitutivnim aktom definisane autonomije Vojvodine;
– zajedničko utvrđivanje strategije dugoročnog ekonomskog, političkog, regionalnog i ukupnog društvenog razvoja zajedničke države Srbije;
– povratak imovine koja je Zakonom iz 1996. oduzeta AP Vojvodini i lokalnim samoupravama;
– vraćanje stečenih i priznavanje modernih radnih i sindikalnih prava i razvijene socijalne funkcije države;
– pravo Vojvodine da daje svoj puni doprinos repatrijaciji i da odgovara za politiku integracije onih izbeglih i prognanih lica, koja su masovno naseljena upravo na ovim prostorima;
– ubrzan postupak punog uključivanja Republike Srbije u Evropsku uniju i druge evropske integracije i u međunarodnu zajednicu u celini;
– mir, stabilnost i dogovorno rešavanje svih problema sa kojima se država Srbija danas suočava.
II
Treća vojvođanska konvencija ceni da se stavovi iz ove Rezolucije mogu ostvariti:
1. Podrškom birača vojvođanskim autonomistički orijentisanim strankama, kao i drugim strankama koje Vojvodini priznaju pravo na punu ustavnu autonomiju, na sledećim pokrajinskim izborima radi osvajanja ubedljive većine u Pokrajinskoj skupštini. Takva skupština mogla bi da svojim odlukama zahteva, a svojim odlučnim angažovanjem i izdejstvuje priznavanje političkog subjektiviteta Vojvodine, kao bitnog polazišta za samostalno donošenje konstitutivnog akta Vojvodine i novog Ustava Republike Srbije;
2. Treća vojvođanska konvencija očekuje da će pre svega one političke stranke koje su je sazvale, kao i sve druge partije evropske demokratske orjentacije u Vojvodini i Srbiji, uz logističku podršku nevladinih organizacija iste provenijencije, osigurati puno akciono sadejstvo sa ciljem da na lokalnim, pokrajinskim i republičkim izborima, osiguraju u Vojvodini i zemlji u celini prevlast onih snaga koje mogu ostvariti korenite ustavne i društvene reforme, odnosno ciljeve definisane u Rezoluciji Treće vojvođanske konvencije;
3. Treća vojvođanska konvencija, u skladu sa ovakvim opredeljenjima, odlučno podržava sve snažnije inicijative u Srbiji i Vojvodini da one narastajuće političke snage koje su se javno izjašnjavale protiv načina na koji je donesen važeći Ustav i protiv njegove sadržine, zajednički – u obliku ustavotvornog pokreta – pokrenu akciju za animiranje javnosti, lobiranje i pritisak na raspisivanje izbora za Ustavotvornu skupštinu i donošenje novog Ustava;
4. Učesnici Treće vojvođanske konvencije, koji predstavljaju većinski deo onog vojvođanskog biračkog tela, koje je dalo bitan doprinos pobedi Borisa Tadića i stranka evropske opcije na poslednjim predsedničkim, parlamentarnim, pokrajinskim i lokalnim izborima, očekuje da Predsednik Republike Srbije odgovorno ispuni svoja predizborna obećanja i razmotri zalaganja, poruke i zahteve Druge i Treće vojvođanske Konvencije; odnosno – da što pre pokrene inicijativu za promenu ustavai postizanje novog istorijskog dogovora na osnovu koga će Republika Srbija biti ustavno trajno uređena po meri njenog složenog bića i savremenih evropskih standarda;
5. Treća vojvođanska konvencija ocenjuje da bi bilo celishodno da se Odlukom Skupštine APV obezbedi daleko veći stepen neposredne odgovornosti poslanika prema biračima, a ne samo prema političkoj partiji koja ih je kandidovala;
6. Treća vojvođanska konvencija očekuje punu podršku evropskih vlada, institucija i demokratskih međunarodnih organizacija svojim zahtevima i opredeljenjima, jer ona pospešuju ostvarivanje stavova Londonske konferencije, Evropskog saveta, kao i Badinterove i Venecijanske komisije. Aktivnu podršku i pomoć međunarodne zajednice Treća vojvođanska konvencija smatraće doprinosom dugoročnoj stabilizaciji u regionu i zato dobrodošlom;
7.Učesnici Treće vojvođanske konvencije izražavaju čvrstu rešenost da istraju u svojim zalaganjima sve do njihovog demokratskog prihvatanja i punog ostvarivanja. Oni stoga obavezuju i ovlašćuju dosadašnji Inicijativni odbor sazivača da organizujenajdelotvornije oblike koordinacije i sadejstva u cilju političke i međunarodne promocije stavova i zalaganja završnog dokumenta Konvencije i da uspostave saradnju sa svim onim političkim snagama i institucijama u zemlji i u neposrednom okruženju, kao i sa onim u međunarodnoj zajednici, koje mogu ubrzati njihovo ostvarivanje.
Novi Sad, 20. decembar 2008.
Učesnici Treće vojvođanske konvencije:
Nevladine organizacije: Argus, Centar za liberalne studije, Forum V-21, Helsinški
odbor, Nezavisno društvo novinara Vojvodine, Regionalni centar za izbegla i prognana
lica, Vojvođanski klub.
Političke stranke: Alijansa Vojvođanskih Rumuna, Banatska stranka, Demokratski
savez Hrvata u Vojvodini, Evropska snaga Vojvodine, Novosadska partija, Pančevačka
partija, Savez Vojvođanskih Mađara, Socijaldemokratska partija Vojvodine, Vojvođanska
partija.
Ugledni pojedinci – pripadnici svih naroda Vojvodine i predstavnici privredne, univerzitetske,
naučne, obrazovne, umetničke, kulturne i sportske javnosti Pokrajine.
* Naravno, i Kosova, ukoliko bi, kao treći konstitutivni entitet, bio uključen u
sastav zajedničke i složene države sa federalnim jedinicama Srbijom i Vojvodinom.