USrbiji je nakon donošenja Statuta, a nedovršavanja zakonodavne regulative oko normativnog rešenja pitanja Vojvođanske autonomije po koncepciji Koštuničinog Ustava, krenuo jedan intenzivni pokret različit unutar sebe, za regonalizacijom i decentralizacijom.
Jedan spontani politički bunt protiv mengela u koje je stegao Srbiju taj Ustav, naročito uzimajući u obzir njeno složeno društveno biće.
Država Srbija pokušavajući da reši Kosovsko pitanje okrenula se od političkih na pravne argumente. Dok Vojvodini poriče njena legitimna prava kada je reč o konceptu njenog položaja u Srbiji.
U Vojvodini se odbrambeno reagovalo na histeriju oko Statuta. Kao da se umorila izvorna politička i demokratska Vojvodina naročito njeno partijsko izdanje i njena partijska politička scena. Mi imamo danas fenomen da su zapravo mnogo agilniji oko vojvođanskog pitanja organizacije iz nevladinog sektora uključujući one koje su bili sazivači III Vojvođanske Konvencije, a ućutkale su se parlamentarne partije, pa i sve druge partije koje postoje na političkoj sceni Vojvodine, a njihov broj bitno je smanjen pod udarom izrazito antiregionalnog i antivovjođanskog Zakona o političkim strankama.
Zato je jako dobro što, bez obzira na male razlike među nama, razgovaramo oko toga kojim putem dalje do dostojanstvenog i ravnopravnog položaja Vojvodine u Srbiji.
Te razlike su rezultat objektivne promene situacije. U svim istorijskim situacijama u kojima se menjalo geopolitičko stanje na ovim prostorima, izvorne političke snage su se izjašnjavle na koji način će ući u šire okvire. Sada je Srbija po prvi put samostalna i nezavisna država (više voljom drugih), a da vojvođanska politička elita, vojvođanski autonomni reprezentanti nisu pitani, niti je narod Vojvodine referendumskom proverom pitan na koji način želi da uđe u tu državu.
Vojvodina je u Srbiju ušla kad su zajedno ulazile u šire zajednice iz logičnih nacionalnih razloga. Udarom Miloševića na Vojvodinu 1988. Godine je uništen Vojvođanski politički subjektivitet, a nasledici Miloševića, dosovskokoštuničevski poredak, prihvatili su najveći deo njegovih ideja. Smenili su ga samo zato da bi oni došli na vlast i da bi eventualno drugim metodama došli do istih ciljeva.Uprkos ugovoru DOS-a sa narodom, vojvođansko pitanje potpuno je nerešeno, uprkos stavovima III Vojvođanske konvencije, koji su veoma razgovetni, reagujući i na činjenicu grubog ignorisanja stavova II Vojvođanske Konvencije kod donošenja ovog Ustava.
Država Srbija pokušavajući da reši Kosovsko pitanje okrenula se od političkih na pravne argumente. Dok Vojvodini poriče njena legitimna prava kada je reč o konceptu njenog položaja u Srbiji. Srbi su se još od srpske bune pozivali na prava koja im je dao Leopold, a sada ne mogu da se pozivaju na prava sa kraja II Svetskog rata za koja su se borili u značajnoj dimenziji.