Sumirajući istorijsko iskustvo od 1918. godine do sada, i ocenjujući da Vojvodina preko devet decenija plaća visoku cenu zajedničkog života sa Srbijom i svog ustavnopravnog i stvarnog položaja, koja se ogleda u sputavanju razvoja, ekonomskoj eksploataciji, diskriminaciji i zapostavljanju Vojvodine, u niskom kvalitetu državne uprave i visokoj korupciji, pogoršanim međunacionalnim odnosima, u zatiranju neporecivog političkog subjektiviteta i evropskog identiteta Vojvodine, eroziji nasleđenih kulturnih vrednosti i materijalnih postignuća, devastaciji velikih sistema poput železnice, hidrosistema, sistema lokalne samouprave…, i vidljivom sveopštem nazadovanju,
[nr]
– smatrajući da je ta cena neprihvatljiva ne samo sa stanovišta interesa već i dostojanstva građana i građanki i brojnih naroda mnogonacionalne Vojvodine, te s obzirom da su se režimi smenjivali a da su diskriminacija i eksploatacija ostajali, te da se i nakon propasti sve tri Jugoslavije i Državne zajednice Srbije i Crne Gore i danas u Republici Srbiji nastavljaju,
– nikad ne zaboravjajući da nam je iskustvo pokazalo da je zaostajanja bilo najmanje a da je napretka bilo najviše, onda kada je Vojvodina imala najviše ustavnog prava da upravlja sobom, da joj je Srbija 1988. godine oduzela ova stečena prava, nasilno i nelegalno i bez pokazane namere da ih vrati,
– ubeđeni da je prirodno, demokratsko, nepotrošivo i neotuđivo pravo građana i naroda Vojvodine, kako da štite svoje interese i dostojanstvo, tako i da na ovom geografski, istorijski, nacionalno i ekonomski osobenom i zaokruženom području upravljaju sobom i odlučuju o svojoj sudbini, i da je to u punom skladu sa trajnim civilizacijskim vrednostima kao i sa savremenim tokovima demokratije i prosvećenosti,
– verujući u međusobnu upućenost Vojvodine i Srbije, ali i da je nametnuto zajedništvo i dominacija Srbije nad Vojvodinom dovela do drastičnog ekonomskog pada Vojvodine, koja je nekada spadala u najrazvijenije delove Jugoslavije, svedena na status unutrašnje kolonije, izgubila je pozicije i unutar same Republike Srbije, kao njen najrazvijeniji deo, što je apsolutno neprihvatljivo i ponižavajuće za Vojvodinu, a dugoročno štetno i za Srbiju, jer je neravnopravnost izvor trajne nestabilnosti,
– ne odustajući od cilja da se Vojvodina ekonomski i civilizacijski obnovi i vrati svom evropskom nasleđu, osuđujemo opstrukcije Srbije ulasku u Evropsku uniju, u kojoj je Vojvodina davno trebala da bude, trpeći ogromne štete zbog toga,
– uvereni da je status autonomije Vojvodine devalviran i potrošen, da se nametnuti Ustav iz 2006. godine, koji u Vojvodini nije izglasan, i u primeni pretvorio u veliku prevaru; tako da je Vojvodini za pet godina isplaćeno svega oko 36% Ustavom garantovanih sredstava, a zakon o finansiranju nadležnosti, bez kojeg autonomije nema, godinama nije donet…,
– ubeđeni da se postojeći odnosi moraju korenito menjati i da federalizam može biti demokratsko rešenje, kao garant političkih prava Vojvodine i način suodlučivanja Vojvodine sa Srbijom u jednoj poštenijoj i efikasnijoj državi,
– zalažemo se za postizanje novog istorijskog dogovora Srbije i Vojvodine u skladu sa Deklaracijom o osnovama demokratskog ujedinjavanja Vojvodine i Srbije u Saveznu Republiku Srbiju, koju čine Republika Srbija i Republika Vojvodina, a koju je usvojila Četrvrta vojvođanska konvencija, jer se zajednička budućnost na novim osnovama može osigurati samo na osnovama jednakosti i ravnopravnosti Srbije i Vojvodine i na principima federalizma i republikanizma