Pre četvrt veka, devetog jula 1988. godine, dolaskom Srba i Crnogoraca sa Kosova i Metohije u Novi Sad, započeti su procesi razvlašćivanja, destabilizacije i postepenog uništavanja Vojvodine, koji i danas traju.
[nr]
Takozvana antibirokratska revolucija, koja je po rečima njenog kreatora, Slobodana Miloševića, imala za cilj borbu protiv “privilegija, pljačke i pokvarenosti birokratije”, nije ni na koji način doprinela demokratizaciji društva, već se pokazala kao nasilan i nedemokratski način za uklanjanje političkih protivnika, centralizaciju republičke vlasti, razvlašćivanje pokrajina i narušavanje osnovnih građanskih prava u celoj zemlji. Proklamovani populistički ciljevi “Srbija iz tri dela, ponovo će biti cela”, “Srbija u istorijskim granicama”, danas kao rezultat imaju hiljade ubijenih, unesrećenih i raseljenih, uz realnost nezavisnog Kosova; Slovenije i Hrvatske u Evropskoj uniji; ekonomski, politički i socijalno unazađene Srbije u ulozi taoca sporazuma sa nezavisnim Kosovom, dok se “celovitost” Srbije ogleda još samo u njenom Ustavu, koji danas ne poštuju ni oni koji su se za njega najviše zalagali.
[nr]
Posmatrano sa istorijske distance, greška koju je Srbija u svojoj novijoj istoriji prečesto ponavljala je nespremnost na dogovor i pristajanje na najgore rešenje, po Srbiju, pod pritiskom međunarodne zajednice. Republička vlast 1988. godine nije bila spremna na razgovor i dogovor ni sa Kosovom, ni sa Vojvodinom, kao što devedesetih godina nije bila spremna za razgovor sa Slovenijom, Hrvatskom, ili Bosnom i Hercegovinom, niti 1998. sa Kosovom i Metohijom, kao ni 2006. godine sa Crnom Gorom. Umesto toga, tadašnja republička vlast, na čelu sa Slobodanom Miloševićem, opredelila se za politiku sile, ucena, populističkih parola, laganja i pljačke sopstvenih građana i medijske satanizacije neistomišljenika.
[nr]
Danas republička vlast u Srbiji ponovo aktualizuje pitanje “celovitosti” preostalog dela Srbije, uz besmislene optužbe Vojvodine za secesionizam. Na nama je, ponovo, da dokazujemo da nećemo secesiju, već svoja osnovna prava. Ponovo se iza patriotskih parola i zaklinjanja u nedeljivost Srbije krije namera da se zatru istorijska prava Vojvodine, da se višenacionalna Vojvodina – ponosna na svaku svoju naciju i njen doprinos zajedništvu – “ućiriliči”, ekonomski do kraja razvlasti i politički “upodobi” volji vladajuće republičke većine. Ponovo je svaki zahtev koji stiže iz Vojvodine označen kao secesionistički, čak i kada se traži samo poštovanje nesrećnog nam Ustava, još nesrećnije zemlje.
[nr]
Zato, uz ovo podsećanje na dan kada je učinjen prvi korak u postepenom uništavanju Vojvodine koje i danas traje, Vojvođanski klub apeluje na aktuelnu republičku vlast, koja uporno gazi izbornu volju “upodobljavanjem vlasti na svim nivoima” da odustane od politike sile prema svojim građanima, od gaženja istorijskih, ekonomskih, kulturnih i građanskih prava Vojvođana, i da nauči osnovnu lekciju o Vojvodini i Vojvođanima: umemo da čekamo, ali ne umemo da odustanemo!
[nr]
Iskustvo 1988. godine, od koga se još oporavljamo, kao i vekovi borbe za autonomiju Vojvodine, naučili su nas da su garancije često važnije od proklamovanih prava. Zato se danas zalažemo za modernu, evropsku, razvijenu i bogatu, multietničku i demokratsku Republiku Vojvodinu, unutar federalne Srbije. I pozivamo na dogovor.